Er bestaat heel wat literatuur over de tegendelen denken en voelen, en verstand en emotie. Maar waar het omgaat ligt niet zozeer in de tegenstelling, maar meer in de macht van het denken. Je bent zo ingenomen met je verstand dat je je gevoelens met een zekere arrogantie behandelt. Zo word je denken het voornaamste middel van bestaan. Descartes 'principe' ' ík denk, dus ik ben ' wordt de enige werkelijkheid. Met als gevolg dat je gevoelsleven verarmt en vervalt tot onderontwikkeld gebied. Je lichaam vervreemd . In mijn woordenboek worden de volgende betekenissen aan vervreemden gegeven 'verliezen', 'in andere handen brengen', 'afkerig maken van, 'afstoten', 'overdragen aan derden'. Maar wat betekent nu in wezen vervreemd te zijn van je lichaam? In eerste instantie betekent het letterlijk dat je leeft met een vreemde. Het is niet meer je eigen huis waar je in woont, je keert je steeds verder af van je eigenheid, totdat je het definitief verliest, totdat je er in het geheel geen contact meer mee hebt. Je brengt het in andere handen, je draagt het over aan je verstand. Je lichaam wordt een outsider. Aanraking, lichamelijkheid, intimiteit, enzovoort wordt moeilijk. Want wat vreemd voor je is zul je niet gemakkelijk vertrouwen. Erger nog, je zult het wantrouwen en een grote weerstand naar hebben en het op termijn afwijzen. Hoe voelt het voor jou om te leven met een vreemde? Kun je je voorstellen dat je gedwongen samenwoont met iemand in hetzelfde huis en langs elkaar heen leeft als vreemden? Wanneer je je dat niet kunt indenken zul je nog heel wat pijn moeten verwerken, alvorens je daarvan bewust wordt. Dus voel je lichaam weer, laat het weer tot leven komen, want dat is de werkelijkheid. Sta je lichaam weer gevoeligheid toe. Eis het weer op , zodat je het wezen ervan kunt voelen
